Πάβλοβα (Εκείνος)

Έτρεξα. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει ξεχύθηκα πίσω του. Από πιο στενό να είχε στρίψει; Στάθηκα στο σταυροδρόμι για ν’ αποφασίσω και να πάρω ανάσα. Με την άκρη του ματιού μου τον είδα από μακριά να μπαίνει στο αυτοκίνητό του. Του φώναξα «περιμένετε» ή κάτι τέτοιο και με την σκέψη μου κολλημένη στην λαχτάρα σου, τον πλησίασα.

Αυτός τρόμαξε έτσι απειλητικά που έτρεχα κατά πάνω του, πέταξε το πακέτο στην θέση του συνοδηγού, έκλεισε την πόρτα και έβαλε μπροστά την μηχανή. Αναγκάστηκα να σηκώσω τα χέρια και να του κλείσω τον δρόμο με το σώμα μου. Έβγαλα από την τσέπη δυο τσαλακωμένα χαρτονομίσματα και ξαναφώναξα: «Περιμένετε. Ένα λεπτό!» Τα λόγια μου μπλεκόντουσαν με τις ανάσες μου. Μισάνοιξε το παράθυρο εκνευρισμένος. «Τι συμβαίνει επιτέλους;» Γονάτισα δίπλα στην πόρτα και του πρόσφερα τα χρήματα. «Σας παρακαλώ, δώστε μου την Πάβλοβα.» Με κοίταξε έκπληκτος. «Πας καλά;» «Να, ορίστε πάρτε αυτά, δεν έχω άλλα μαζί μου, κι αν δεν είναι αρκετά θα σας δώσω κι άλλα αύριο… να συναντηθούμε εδώ…» «Με δουλεύεις; Γιατί δεν πας να πάρεις ένα άλλο γλυκό να τελειώνουμε;» «Όλα είναι κλειστά… δεν βρήκα πουθενά… αυτό ήταν το τελευταίο.» «Και;;;» μου απάντησε ενοχλημένος. «Ήθελε τις φράουλες από το πρωί… της υποσχέθηκα.»

Τράβηξε το κεφάλι πίσω και μισάνοιξε τα χείλη. «Της υποσχέθηκες ε; χα!» Με ζύγιασε μερικά δευτερόλεπτα με την ματιά του. Κοίταξε το πακέτο που βρισκόταν δίπλα του και πάτησε το γκάζι. «Μην μασάς, ποτέ δεν είναι ευχαριστημένες», μου είπε καθώς απομακρυνόταν, αφήνοντας με άναυδο. Η ρόδα σπίναρε και χάθηκε στο βάθος. Σηκώθηκα με το κεφάλι σκυφτό. «Τώρα;»

Η πρώτη σου κουβέντα ήταν οι φράουλες μόλις άνοιξες τα μάτια σου το πρωί. Άκου φράουλες, σκέφτηκα και σηκώθηκα να τραβήξω τα παντζούρια. Λίμνασε το φως στο βαθούλωμα της γυμνής σου πλάτης. Διαγράφτηκε το περίγραμμα του κορμιού σου πάνω στο στρώμα. Πώς να σου αρνηθώ;

Σου πέταξα το εφαρμοστό μπλουζάκι. Σ’ έπιασα από την μέση σφιχτά, δική μου ξεκάθαρα και βγήκαμε στον δρόμο. Πηχτό σιρόπι στο φιλί σου να κυλά από τον λαιμό στο χώρισμα του στήθους. Να μπλέκεται με την γεύση σου στα χείλη μου.

Κοντοστάθηκα στο πεζοδρόμιο ηττημένος. Σε έβλεπα ήδη μπροστά μου να σουφρώνεις τα φρύδια και να γέρνεις τον λαιμό στο πλάι αμίλητη. Κι εγώ να στέκομαι εκεί, ανίκανος να κάνω οτιδήποτε.

Το φρένο στρίγγλισε απότομα δίπλα μου.

Άνοιξε το παράθυρο τελείως και μου έδωσε το κουτί. «Να της το πεις,» μου πέταξε και έφυγε πριν προλάβω ν’ αντιδράσω. Ούτε τα χρήματα δεν πήρε. Τι να της πω;

Σε είδα από μακριά. Είχες τα χέρια στις τσέπες και έψαχνες να με βρεις από την αντίθετη μεριά του δρόμου. Στηρίχτηκες πρώτα στο ένα πόδι και μετά στο άλλο σαν τραμπάλα, προσπαθώντας να με διακρίνεις στο βάθος.

Έβγαλες την Πάβλοβα και την ακούμπησες στο τραπέζι. «Όχι εδώ», σου είπα και την πήγα στην κρεβατοκάμαρα, πάνω στα σεντόνια. «Εδώ!»

Έλιωσε η σαντιγί στον ουρανίσκο. Έσταξε το σιρόπι από την άκρη των χειλιών. Πήρες το κουτάλι και μου έδωσες μια μπουκιά. Γέμισε το στόμα μου χυμό. Γλυκό, ξινό.

Ξεπήδησε από μέσα μου σαν ανάγκη. Να της το πω.

Σ’ αγαπώ, μουρμούρισα μπουκωμένος.

Κύλισε η φράουλα στο σεντόνι. Κόκκινη στάμπα πότισε το ύφασμα.