Έρωτας της εικόνας

Τόση ομορφιά, μόνο δώρο μπορεί να είναι.
Όπως το κορμί που σου δίνεται αβίαστα. Καταδικασμένος στην αναζήτηση της αιώνιας στιγμής. Προστατευμένος πίσω από το φακό. Δειλός ή μήπως υπερβολικά τολμηρός; Να πλησιάζεις κοντά όσο μια μέλισσα. Να χώνεσαι στις χαραγματιές που μόνο ένα μυρμήγκι χωρά. Χωρίς να αγγίζεις. Ή να απλώνεσαι παντού, ακόμα και πιό πέρα απο αυτό που φτάνεις, ή που αντέχεις να δεις.
Όταν το μάτι επιστρέψει στην συνηθισμένη οπτική, η ανάσα βαθαίνει. Ναι, σ’αυτόν τον πόλεμο οι αιχμάλωτες εικόνες, νομίζεις, δεν μπορούν να δραπετεύσουν. Μα έτσι νόμιζες κι όταν γευόσουν το σώμα. Ολόκληρα δευτερόλεπτα κατάπινες σε ένα φιλί. Ολόκληρες ζωές έχανες με ένα άγγιγμα. Κάθε φορά που έκλεινες τα μάτια, κι ας προσπαθούσες μάταια να τα κρατήσεις ανοιχτά, ξεγελιόσουν, πως το έχεις φυλακίσει. Αυτό το απειροελάχιστο σημείο του λαμπερού χρόνου πως έγινε για πάντα δικό σου.
Ποτέ δεν γίνεται.